De ontwikkelingsgeschiedenis van polyestervezels

In 1941 lanceerden de Britten J.R. Winfield en J.T. Dixon ontwikkelde zich voor het eerst met succespolyester vezelsin het laboratorium met tereftaalzuur en ethyleenglycol als grondstoffen, en noemde het Terylene. In 1953 produceerden de Verenigde Staten polyestervezels met de handelsnaam Dacron. Vervolgens ontwikkelden polyestervezels zich snel in verschillende landen over de hele wereld. In 1960 overtrof de wereldproductie van polyestervezels de polyacrylonitrilvezels, en in 1972 overtrof deze de polyamidevezels, waardoor het de grootste variëteit aan synthetische vezels werd.

Het verwijst naar de algemene naam voor vezels gemaakt van polyester geproduceerd door polycondensatie van verschillende diolen en aromatische dicarbonzuren of hun esters.

Omdat polyethyleentereftalaatvezel de belangrijkste variëteit is, wordt het gewoonlijk polyestervezel genoemd om naar deze vezel te verwijzen. Dit type vezel heeft een helder uiterlijk en een goede thermische stabiliteit, maar heeft een enigszins slechte hygroscopiciteit. Ze worden voornamelijk gebruikt voor het maken van verschillende kledingartikelen, beddengoed, interieurartikelen, enz.; individuele varianten zoals polyethyleen 2,6-naftalaatvezels worden voornamelijk in de industrie gebruikt.

Polyestervezelverwijst naar de algemene naam voor vezels gemaakt van polyester geproduceerd door polycondensatie van verschillende diolen en aromatische dicarbonzuren of hun esters. Specifieke varianten zijn: polyethyleentereftalaatvezel (PET), polybutyleentereftalaatvezel (PBT), polytrimethyleentereftalaatvezel (PTT), polytereftalaat-1, 4-cyclohexaandimethylvezel (PCT), poly-2,6-ethyleennaftalaatvezel (PEN), en een verscheidenheid aan gemodificeerdevezels op polyesterbasis.